 |
| Google Resim |
Altını Çizdiklerim
Belki de kötülüğü ağır basan bir vicdan topalıydı babam, hepsi bu. Belki de kendi babası yüzünden böyle olmuştu. O da kendi babası yüzünden... O da kendi babası yüzünden... O da kendi babası yüzünden... Sonuçta hepimiz, hayatta kalanların çocukları değil miydik? Savaşlar, depremler, kuraklıklar, katliamlar, salgınlar, işgaller, kavgalar ve felaketlerden sağ çıkanların çocukları... Dolandırıcıların, hırsızların, katillerin, yalancıların, muhbirlerin, hainlerin, batan bir gemiden ilk kaçanların ve de başkalarının ellerindeki can simitlerini söküp alanların çocukları... Sağ kalmayı bilmiş olanların... Sağ kalmak için her şeyi, ama her şeyi göze almış olanların... Bugün hayattaysak eğer, soy ağacımızdan birileri “Ya o ya ben!” dediği için değil miydi? Belki de kötülüğün ağır basması bile değildi bu. Doğal olandı... Sadece bize çirkin geliyordu, o kadar... Ama doğada çirkinlik diye bir şey yoktu... Güzellik de... Gökkuşağı sadece Gökkuşağı ve hiçbir doğa bilimleri kitabında altından geçilebileceğine ilişkin bir bilgi yoktu.
...
Doğu ile Batı arasındaki fark, Türkiye’dir. Hangisinden hangisini çıkarınca geriye Türkiye kalır, bilmiyorum ama aralarındaki mesafe Türkiye kadar, ondan eminim.
...
Bütün dünya nüfusuna ezberletilmiş olan, varak çerçeveli ve
gösterişli bir tablo vardı. Ve o tabloda, iyiler kötülerle ve cennet cehennemle
savaşıyordu. Oysa böyle bir savaş yoktu ve hiç olmamıştı. İyiyle kötünün
kıyamet gününe kadar sürecek olan ölüm kalım savaşı, insanlığın yediği en büyük
kazıktı. Toplum düzeninin en kestirmeden sağlanması ve otoritenin daima ayakta
kalması için atılması gerekmiş olan bir kazık. Çünkü her insanın, aynı anda,
hem iyi hem de kötü olduğu gerçeği kabul edilirse, hayranlık duyulup peşinden
ölüme gidilen kim varsa, yani gelmiş geçmiş bütün liderlerin kimliğinde
lekelenmeler başlayacaktı. Kafalar karışacak, düşünceler çarpışacak ve kimse
kimse için hayatını feda etmeyecekti.
...
Yıllar önce okuduğum işe yaramaz bir kitaptaki tek işe yarar
cümle şuydu: İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır .
